REISVERSLAG
Wat vooraf ging...
Vorig jaar was ik met Ann (Hendriks) 10 dagen op het schiereiland Phuket. Het was toen laagseizoen en daardoor hebben we de meeste dagen in gietende regen doorgebracht. Gelukkig zaten we in het prachtig luxe hotel 'BAAN YIN DEE' van mijn goede vriend Johan (Driessens, ex collega) gelegen op een heuvel met prachtig zicht over de baai van Patong Beach.
Dankzij het gezelschap van Ann, Frank (Hoefsmit) en de luxueuze omgeving konden we toch nog spreken van een geslaagde vakantie. Maar mijn besluit stond vast:Hier kom ik terug, alleen al om Phi Phi island en Jams Bond Island te bezoeken maar dan onder een stralende hemel........
Woensdag 22 december 2004
Met vlucht T139 kom ik aan in Phuket waar ik Kerstmis en nieuwjaar zal doorbrengen. Vorige week heb ik via internet een hotel geboekt, toen ik met het minibusje van de luchthaven aan mijn hotel arriveerde kon ik mijn ogen nauwelijks geloven, het hotel is gelegen op de heuvel exact naast de 'BAAN YIN DEE' het hotel van Johan waar ik met Ann vorig jaar logeerde! Uiteraard heel wat minder luxueus maar toch meer dan gewoon, en ook een prachtig zicht over de baai van Patong beach.
Vorig jaar hadden ik en Ann een prachtig strandje ontdekt (SURIN BEACH) 12 km van het goedkoop toeristische Patong Beach. Patong Beach is een afgrijselijk ordinaire badplaats met overwegend Johnny's en Marina's van het ergste kaliber. Kortom, een vreselijk vulgaire, ordinaire badplaats. Benidorm en Blankenberge in het kwadraat. Een fistel dat eigenlijk niets met Thailand te maken heeft. Maar goed, ik dus elke dag 12 km met de motorfiets naar het prachtig idyllische Surin beach, waar er niet alleen aangenaame mensen zijn, het is er ook nog uiterst kalm! Ik arriveer meestal tussen 09.00 en 09.30 a.m...
Zondag 26 december 2004, 2de kerstdag
Het beloofd weer een mooie dag te worden bij het zien van de knalblauwe hemel en de heerlijk zwoele temperatuur.
Om 9.20 verlaat ik het hotel om naar het strand te rijden, maar vandaag ga ik eerst nog mijn vluchten Phuket/Bangkok - Bangkok/Hanoi boeken.
09.30 a.m
Ik arriveer het reisbureautje, gelegen aan het strand waar ik ook de avond voordien op internet heb gesurft. We zoeken naar nog beschikbare plaatsen.
09.40 a.m
Ik hoor getier, geroep en gegil. Ik kijk naar buiten en zie mensen vluchten van het strand, zonder na denken spurt ik naar buiten en zie een bijzonder grote golf op mij afkomen. Ik blijf rennen als een gek maar aan het einde van de steeg word ik gegrepen door de golf. Omringd door massa’s puin word ik honderden meters meegesleurd. Ik geraak klem, raak er weer uit en op het moment dat je alle moed begint op te geven grijp ik me vast aan een paal (of was het een boom?), en een uitreikende hand trek me op het droge.
Ik ben 2 straten verder in een soort hotel met 2 etages.
10.00 a.m
Ik zoek de trap om naar de hoogste etage te rennen en stilaan begin ik me te realiseren waaraan ik ben ontsnapt. Vanuit de 2de etage zien we een tweede golf op ons afkomen, paniek alom, we stellen ons allemaal dezelfde vragen:Zitten we hoog genoeg? Gaat dit gebouw de massa kunnen dragen? Al snel blijkt dat we ons eventjes geen zorgen hoeven te maken, het water komt tot de helft van de eerste etage. Maar met het zien van de catastrofe wordt het voor iedereen teveel, kinderen verdrinken voor onze ogen, mensen worden verbrijzeld, drijvende lijken, huizen en hotels storten in.
+/-10.15 a.m
Ik dool verdwaasd rond in het hotel, zweverig alsof ik in een surrealistische droom zit, maar ik moet me snel herpakken want een 2de tsunami wordt aangekondigd.
Niemand voelt zich nog veilig in het gebouw waar nu honderden mensen zijn samengeschoold. Mensen maken zich zorgen om hun kinderen, familie of vrienden vanwaar ze losgerukt zijn.
Naast mij staat een Schot in zijn slip, een kollos van een vent. Hij doet al huilend zijn relaas:
Ik ben vanmorgen om 6.00 a.m met een vriend uit Schotland aangekomen. Mijn makker is op de kamer gaan rusten en ik wou mijn jetlag verwerken met een massage op het strand. Ik lag op mijn buik op de massagetafel met zicht op de zee. Plotseling zag ik het water wegtrekken, de zee werd vervangen door een zandvlakte vol stenen en rotsen, spartelende vissen en krioelende krabben, ik besefte totaal niet wat er aan de gang was maar ik hoorde van overal "RUN RUN RUN" toen zag ik een metershoge golf op me afkomen, ik sprong van de massage tafel en rende zo snel als ik kon weg, ik draaide me om en zag hoe de golf de bungalow waar mijn vriend lag te slapen te lucht in katapulteerde.
rond 11.00 a.m
De politie verspreidt het gerucht dat er binnen een uur een nieuwe tsunamie verwacht wordt. Niemand voelt zich nog veilig in het hotel maar niemand durft het te verlaten. Aan de achterzijde zie ik een straat die nog min of bereikbaar is, ik spring nog drijfnat een etage naar beneden en klim dan over een hoog hek, ik ben opnieuw bevreesd en begin te rennen als een gek als ik de politie hoor fluiten wat zou kunnen wijzen op een nieuwe golf. De bergen zijn langs geen kanten bereikbaar en beslis naar het hoogste gebouw van Patong te vluchten "The Princes Hotel" een gedrocht van minstens 30 etages hoog. Meer mensen zijn naar hier gevlucht en de manager stelt ons min of meer gerust dat dit een veilige plek is. Hier zijn veel mensen met afschuwelijke verwondingen. We wisselen elkaar verhalen en speculeren of we hier veilig zitten.
De politie geeft blijkbaar steeds verkeerde informatie, een nieuwe tsunami is er binnen een uur, dan binnen 2 uur, dan binnen 4 uur...
We krijgen het gevoel dat de politie ons vooral niet naar de kuststrook wil laten terugkeren om chaos of plunderingen te vermijden. Ik zou graag naar mijn hotel op de heuvel terugkeren, want als ik daar ben heb ik niet alleen een bed om te slapen, dan pas ben ik in veiligheid.
om 15.15 uur keer ik terug naar mijn hotel via de weg vanwaar ik ben gekomen...
+/-15.30 p.m
Alhoewel er nog steeds gevaar is wil ik toch doorzetten om mijn hotel te bereiken. Wat ik rond mij zie tart alle verbeelding, alles is weggespoeld, van reisbureautjes, restaurants of winkeltjes is geen sprake meer.
+/+16.00 p.m
Op de heuvel staan honderden mensen te wachten om geëvacueerd te worden, hotel BAN YIN DEE en BAAN NERN SAI mijn hotel verder op de heuvel is een groot opvang centrum voor daklozen en gewonden geworden.
Tegen middernacht zijn de meeste mensen op de heuvel geëvacueerd.
Maandag 27 december 2004, de volgende dag
In het hotel zoeken we steun bij elkaar. We praten, luisteren, geven elkaar moed, hoop, genegenheid en troost.
Dinsdag 28 december 2004
De meeste mensen op de heuvel zijn inmiddels vertrokken. Ik wil nu ook zosnel mogelijk Phuket verlaten, maar daarvoor moet ik terug naar Patong om een vliegtuigticket te kunnen bemachtigen. Ik leen een motorfiets en eens beneden kom ik weer in een afschuwelijk nachtmerrie terecht. Reddingoperaties zijn volop aan de gang. Links zie ik hoe uit hotels lijken wegdragen worden die dan in vrachtwagens opgestapeld worden en rechts van mij worden dan weer lijken uit het water gehaald.
Ik rij naar de achterste hoofdstraat van Patong die heel goed heeft stand gehouden. Weer kan ik amper geloven wat ik zie, winkeltjes zijn open, mensen zitten op terrasjes te eten en te drinken en daartussen rijden vrachtwagens gevuld met lijken die een laten stofwolken nalaten. Ik vind een reisbureau dat open is en boek een vlucht naar Bangkok voor morgen woensdag 29 december.
Woensdag 29 december 2004
Om 12.30 p.m ben ik moeilijk maar veilig op de luchthaven aangekomen, mijn vlucht heeft 2 uur vertraging.
17.30 land ik opgelucht op de luchthaven van Bangkok.
Waarom was ik niet op Surin beach? Waarom heb ik geen 5 seconden langer geaarzeld in het reisbureau? Waarom ben ik niet te pletter gevlogen? Waarom ben ik niet verdronken? Hoe komt het dat ik geen enkel schrammetje heb? En van wie was die hand die me uit het water heeft getrokken? Dat mijn tijd nog niet gekomen is wel duidelijk, maar wat het ook mag zijn, ik ben dankbaar dat ik deze ramp heb overleefd. En hoe ik dat allemaal ga verwerken zal ik wel zien, voorlopig rouw ik voor de duizenden slachtoffers die minder geluk hebben gehad.
Ik dank al mijn vrienden en familie die mij de afgelopen dagen per mail zo krachtig hebben gesteund, het doet goed te weten dat er zoveel mensen om mij geven.
Frank komt over van Manila om mij tijdens de feestdagen te steunen.
Begin januari zet ik mijn reis verder naar Vietnam.
Lieve vrienden en familie, maak jullie niet ongerust, ik slaag me er wel door. Ik wens jullie langs deze weg een gelukkig nieuwjaar!